Działalność terapeutyczna
Terapia integracji sensorycznej - SI
- Terapia zaburzeń integracji sensorycznej jest złożoną procedurą interwencyjną, której celem jest poprawa procesów sensorycznych dokonujących się w ośrodkowym układzie nerwowym. Terapia ta poprzez łączenie ruchu z doznaniami sensorycznymi płynącymi z dotyku, wzrokowymi i słuchowymi poprawia mechanizmy uczenia się i zachowania. Terapia SI, to terapia indywidualna , gdzie jeden terapeuta prowadzi terapię jednego dziecka na sali terapeutycznej, zaopatrzonej w specjalistyczny sprzęt podwieszany i przystosowanej tylko do tego. Aktywności stosowane podczas terapii powinny wywoływać właściwe reakcje adaptacyjne systematycznie zmieniające zachowanie dziecka i poprawiające procesy uczenia się. Jest to terapia, która kładzie szczególny nacisk na aktywności bodźcujące głównie układ przedsionkowy, proprioceptywny i dotykowy. Terapia ma na celu poprawę organizacji całego ośrodkowego układu nerwowego. W terapii integracji sensorycznej istotną rolę odgrywa motywacja dziecka, stąd ćwiczenia są tak konstruowane, by trafiały w potrzeby dziecka w określonym wieku. Metoda integracji sensorycznej to system ćwiczeń, które mają za zadanie nauczyć mózg własnego reagowania na bodźce zewnętrzne.
- Przykładowe objawy i trudności mogące stanowić wskazania do diagnozy i terapii integracji sensorycznej:
- podwyższony poziom pobudzenia i aktywności (nadruchliwość),
- obniżony poziom aktywności(ociężałość, pasywność, brak tolerancji na ruch, niepewność podczas poruszania się),
- trudności z koncentracją uwagi,
- opóźniony rozwój ruchowy, niezgrabność ruchowa, obniżony poziom koordynacji wzrokowo – ruchowej, problemy z utrzymaniem równowagi, z samoobsługą i samodzielnością,
- zaburzenia praksji – planowania motorycznego,
- zaburzenia percepcji słuchowej,
- zaburzenia percepcji wzrokowej,
- opóźniony rozwój mowy,
- słaba organizacja zachowania (bałagan wokół własnej osoby, własnego miejsca pracy, słabe wyczucie czasu i przestrzeni),
- niewłaściwe relacje społeczne i problemy w kontaktach społecznych z innymi ludźmi,
- trudności z nauką: czytaniem, pisaniem, matematyką(trudności z rozpoznawaniem liter, cyfr, mylenie liter, pismo lustrzane, przekręcanie sylab, wyrazów, czytanie wyrazów od końca, trudności z dokonywaniem obliczeń w pamięci),
- obniżona sprawność w obrębie grafomotoryki- nieprawidłowe napięcie mięśniowe, nieprawidłowy chwyt narzędzia pisarskiego, szybka męczliwość w trakcie pisania, rysowania, podpieranie się podczas czytania, pisania,
- niska samoocena,
- problemy emocjonalne (nadpobudliwość emocjonalna, brak stabilności emocjonalnej, chwiejność, labilność, reakcje lękowe, nieśmiałość).
- Kto, gdzie i kiedy może skierować dziecko na diagnozę terapii SI?
- na badanie dziecko mogą zgłosić jego rodzice,
- często zdarza się, iż rodzicom potrzebę takiego badania sugeruje lekarz, psycholog, pedagog, nauczyciel w przedszkolu lub w szkole.
- Diagnoza zaburzeń obejmuje wiele działań, które może przeprowadzić jedynie diagnosta z odpowiednim przeszkoleniem. Diagnoza integracji sensorycznej to skomplikowany proces obserwacji swobodnego zachowania dziecka, szczegółowy wywiad z rodzicami, kliniczna obserwacja, zastosowanie odpowiednich testów oraz analiza wyników. Wszystkie wymienione informacje w połączeniu z wynikami klinicznej obserwacji oraz testów integracji sensorycznej są pomocne w określaniu podstawowych deficytów dziecka.
- Po przeprowadzonych badaniach terapeuta- diagnosta informuje rodzica, czy dziecko ma zaburzenia integracji sensorycznej i jakiego są rodzaju. Jednym z etapów rozmowy powinno być wskazanie na ewentualną konieczność prowadzenia terapii integracji sensorycznej, w określonym dla głębokości zaburzeń wymiarze. Terapeuta informuje rodziców o zalecanych ćwiczeniach domowych. Jeśli wskazane są dodatkowe konsultacje lub inne formy terapii przekazuje wszystkie informacje rodzicowi.